Sensoa International
  • Home
  • Wat we doen
  • Partners
  • Parlementaire groep
  • Nieuws
  • Page d'accueil
  • Ce que nous faisons
  • Partenaires
  • Groupe parlementaire
  • Actualité
  • Homepage
  • What we do
  • Our partners
  • All-party parliamentary group
  • News
  • Home
  • Wat we doen
  • Partners
  • Parlementaire groep
  • Nieuws
  • Page d'accueil
  • Ce que nous faisons
  • Partenaires
  • Groupe parlementaire
  • Actualité
  • Homepage
  • What we do
  • Our partners
  • All-party parliamentary group
  • News

Recht op een veilige abortus nog lang niet gegarandeerd in Europese en Centraal-Aziatische landen

26/2/2020

 
Picture
Het recht van vrouwen op een veilige abortus moet door alle landen gegarandeerd worden. Toch blijkt uit een recente studie van de International Planned Parenthood Federation (IPPF) dat er in verschillende Europese en Centraal-Aziatische landen nog te veel barrières worden opgetrokken door wetgevers, ambtenaren en zorgverstrekkers.
​
​In België is het recht op abortus een brandend actueel thema. Nieuwe cijfers verzameld door de abortus-evaluatiecommissie tussen 2011 en 2018 lekten recent en liggen ter bespreking in de Kamer. Het thema bepaalt zelfs in zekere mate hoe de federale regering eruit zou kunnen zien. De nieuwe wet zou onze Belgische termijn voor zwangerschapsafbreking van 12 weken tot 18 weken verlengen. Geen beter moment om  de vergelijking te maken met andere Europese landen. 

IPPF, de federatie waar Sensoa deel van uit maakt, bracht via een vrijwillige survey de abortuswetgeving in kaart in 42 Europese en Centraal-Aziatische landen. Ze vertrokken vanuit het internationale rechtskader dat stelt dat staten het recht van vrouwen over of, hoeveel en wanneer  ze kinderen wensen te krijgen, verplicht moeten garanderen. Bovendien stelt het internationaal recht dat als staten gezondheidszorg specifiek en enkel voor vrouwen criminaliseren, ze niet alleen de reproductieve rechten van vrouwen schenden maar dat ze ook vrouwen discrimineren. Het beperken van het recht op abortus wordt in het internationaal recht dan ook vaak als een vorm van gender gerelateerd geweld en zelfs foltering beschouwd, evenals een schending van ‘het recht op leven’ voor vrouwen. Hoe nationale wetgeving internationaal recht navolgt, is dus uiterst bepalend voor de reproductieve gezondheid en rechten van vrouwen.
 
Wettelijk ingebouwde drempels
Uit de survey bleek dat in 37 van 42 Europese en Centraal-Aziatische deelnemende landen, abortus nog steeds deel uitmaakt van het strafrecht, iets dat volgens internationale rechtsverdragen de autonomie van vrouwen en meisjes ondermijnt. (Ter vergelijking, in België is abortus in 2018 uit het strafrecht gehaald.) Niet alleen staat abortus nog in het strafrecht beschreven, het is ook vaak enkel wettelijk binnen een bepaald tijdsbestek. In de 42 deelnemende landen is dit gemiddeld 12 weken, zoals in België. Vrouwen worden zich echter vaak pas rond de 6e week bewust dat ze zwanger zijn en hebben daardoor slechts ongeveer één maand de tijd om een beslissing te nemen.

Daarnaast zijn er in verschillende onderzochte landen andere restricties, zoals wachtperiodes, medische toestemming en slechte administratie die in de praktijk de toegang tot reproductieve zorg vertragen, bemoeilijken of onmogelijk maken.
 
Zeer grote nationale verschillen in het recht op abortus
De survey toont vooral aan dat er nog steeds zeer grote nationale verschillen bestaan i.v.m. abortus. Als haar leven of gezondheid in gevaar is, heeft een vrouw of meisje misschien betere toegang tot abortuszorg in Nederland of Montenegro; als ze een abortus nodig heeft als gevolg van seksueel geweld, wordt ze misschien wel beter ondersteund in Israël of in de Republiek Noord Macedonië. Daarnaast bestaat er in sommige landen een grote (impliciete) druk op vrouwen om niet voor abortus te kiezen, zo moeten vrouwen in Hongarije twee verplichte infosessies volgen (over adoptie, bevallen en anticonceptie bijvoorbeeld), voordat ze de procedure mogen opstarten.

In alle 42 landen is abortus mogelijk als het leven van de moeder in gevaar is, maar nog te vaak hangt het oordeel over levensgevaar af van de willekeur van de dokter. Opvallend is ook het verschil in aanpak rond de toegang tot zwangerschapsafbreking na incest of verkrachting, iets waartoe staten volgens het internationale recht wel verplicht zijn. In 13 van de 42 landen wordt abortus na een verkrachting niet expliciet als een recht in de wet opgenomen. Vrouwen moeten in deze landen dus zorgen dat ze op andere gronden wettelijk een zwangerschap kunnen afbreken. 29 landen vermelden dit wel expliciet, maar ook hier verschilt de laagdrempelige toegang tot abortus sterk. Veelal worden vrouwen verplicht om zware medische onderzoeken te ondergaan, die het vooraf opgelopen trauma  versterken. Even opvallend is dat de helft van de landen abortus ten gevolge van incest niet expliciet hebben opgenomen als een mogelijke reden tot zwangerschapsafbreking in de wetgeving. In Litouwen bijvoorbeeld moet een vrouw voor de rechtbank eerst bewijzen dat ze zwanger is door incest, voor ze wettelijk toegang krijgt tot abortus. Dit soort praktijken zet meisjes en vrouwen onder druk om de zwangerschap te voltooien tegen hun wil.
 
De kracht van overtuiging
De verplichte consultaties die in veel landen opgelegd worden, werden in 5 landen ook expliciet benoemd als ‘overtuigingssessies’ om de vrouwen van gedachten te doen veranderen. Dit ondermijnt uiteraard het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen. In Rusland moeten vrouwen zelfs een verplichte psychologische screening ondergaan. Daarnaast is in 31 landen de ouderlijke toestemming nodig voor meisjes tussen 14 en 18 jaar indien ze hun zwangerschap willen afbreken, wat in de praktijk ook zeer hoge drempels installeert. Voor veel jongeren is de angst hun ouders teleur te stellen of te worden verstoten door familie en vrienden immers groot.
 
Het verkrijgen van toestemming is vaak niet de enige drempel die de toegang tot reproductieve zorg belemmert. Andere drempels in alle deelnemende landen gaan van institutionele vereisten voor abortus tot de locatie van zorgcentra, de reiskosten, de kostprijs van de ingreep, de houding van medisch personeel, evenals de toegang tot informatie en nazorg.
 
Tenslotte ligt de grootste uitdaging in bepaalde landen in het weigeren van zorg door dokters, op basis van hun overtuiging en het gebrek aan doorverwijzing. Hierdoor blijven hele provincies of districten zonder legale abortuszorg. In België zijn artsen verplicht om vrouwen door te verwijzen naar een arts of faciliteit waar ze wel terecht kunnen.


Comments are closed.

    Archieven

    March 2022
    January 2022
    September 2021
    June 2021
    February 2021
    November 2020
    October 2020
    August 2020
    May 2020
    April 2020
    February 2020
    December 2019
    November 2019
    October 2019
    June 2019
    April 2019
    March 2019
    February 2019
    November 2018
    October 2018
    September 2018
    August 2018
    July 2018
    May 2018
    April 2018
    March 2018
    February 2018
    December 2017
    November 2017
    October 2017
    September 2017
    August 2017
    July 2017
    June 2017
    May 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    August 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016

    Categorieën

    All
    11.11.11
    2030 Agenda
    90 90 90
    90-90-90
    Aanpak Van Hiv
    Abortus
    Aids
    AIDS2018
    Alexander De Croo
    Antic
    Antichoice
    Anti Choice
    Anticonceptie
    Be Cause Health
    Be-cause Health
    Beleidswerk
    België
    België
    Belgische
    Belgische Ontwikkelingssamenwerking
    Benin
    Besparingen
    Bevolkingsgroei
    Body&Rights
    Campagne
    Countdown2030Europe
    Countdown 2030 Europe
    Covid 19
    CPD
    CSW
    Dataverzameling
    DRC
    Duurzame Ontwikkeling
    EDCTP Award
    Empowerment
    EPF
    E Tutorial Body&Rights
    E-tutorial Body&Rights
    Europese Commissie
    Europese Unie
    Financieringskloof
    Fistels
    Fototentoonstelling
    FP2020
    Gender
    Genderactieplan
    Gender Actieplan
    Gendergelijkheid
    Gender Mainstreaming
    Genderstrategienota
    Gezinsplanning
    Gezondheid
    Gezondheidszorg
    GFATM
    Global Gag Rule
    Hiv Aanpak
    Hiv Epidemie
    Hiv-infecties
    Hiv Preventie
    HIV Vaccin
    HLPF
    Humanitaire Crisis
    IAVI
    ICFP
    ICPD
    Internationale Vrouwendag
    IPM
    IPPF
    Jongeren
    Key Populations
    Kind
    Kindhuwelijken
    Klimaat
    Kwetsbare Groepen
    LGBTI
    Maputo Protocol
    Mensenrechten
    Meryame Kitir
    Mexico City Policy
    Minister De Croo
    Minister Reynders
    Moedersterf
    Moedersterfte
    Mozambique
    ODA
    Ongeplande Zwangerschappen
    Parlementaire Delegatie
    Parlementairen Voor De 2030 Agenda
    Peking Actieplatform
    Petitie
    Platforme2030
    Population Action International
    Rapport
    Reproductieve Rechten
    Resolutie Publieke Goederen
    SDG3
    SDG5
    SDGs
    Seksualiteit
    Seksueel Geweld
    Seksueel Grensoverschrijdend Gedrag
    Seksuele En Relationele Vorming
    Seksuele En Reproductieve Gezondheid En Rechten
    Seksuele En Reproductieve Rechten
    Seksuele Gezondheid
    Seksuele Rechten
    Seminarie
    Senegal
    Sensoa
    SGBV
    Share-Net International
    She Decides
    Sleutelgroepen
    SRGR
    SRGR & ODA
    SRGR Onderzoek
    Stigma
    SWOP
    Tiener
    Tienerzwangerschappen
    Toegang Tot Verzorging
    Trump
    UNAIDS
    UNAIDS Strategie 2016-2030
    UNFPA
    UPR
    Vaginale Ring
    Verenigde Naties
    Verenigde Staten
    Verstedelijking
    Video
    Vlaamse Overheid
    Vlaggensysteem
    VN Mensenrechtenraad
    VNR
    VN Top HIV
    Vrouwenkliniek
    Vrouwenrechten
    Wereldaidsdag
    Wereld Anticonceptie Dag
    Wereldbevolkingsdag
    Wereldgezondheidsdag
    WH0
    World Association For Sexual Health
    Zanzu
    Zuid-Afrika

    RSS Feed